"Rodzina Połanieckich" - Henryk Sienkiewicz

Stach Połaniecki postanowił się ożenić. A że był to człowiek przedsiębiorczy, przyzwyczajony do realizacji celów biznesowych, zakasał rękawy i zabrał się z energią także do tego celu prywatnego.
W czasie jednej ze swoich podróży służbowych (rzecz dotyczyła windykacji długów), spotkał pannę nieszpetną, a do tego prawdziwą szlachciankę, dobrą Polkę i katoliczkę - Marynię Pławicką. Prędko uznał, że to dobra kandydatka, gotowa zapewnić mu w przyszłości spokojne ognisko domowe i gromadkę spadkobierców, cóż z tego, skoro nie wziął pod uwagę uczuć panny (a dokładniej nie wziął pod uwagę tego, że jeśli przyłoży rękę do jej eksmisji z rodzinnego majątku, ta nie musi być do niego specjalnie przychylnie nastawiona). Tak to bywa, gdy miesza się biznes z uczuciem.
W bajkach (a w życiu czasem też) jednak bywa tak, że jeśli księżniczka jest łatwo dostępna, rycerze kręcą na nią nosem, wynajdując wyimaginowane wady, natomiast taka zamknięta w wieży błyskawicznie rośnie w cenę. Niemożność zdobycia Maryni doprowadziła więc do tego, że biznesmen Stach naprawdę poważnie się zakochał. Po sforsowaniu wielu przeszkód rodem z Jane Austen udało mu się w końcu doprowadzić swą wybrankę do ołtarza, tylko że...w tym momencie dochodzimy dopiero do połowy książki!
Dalej bowiem kończy się bajka, a zaczyna życie, i zanim historię Połanieckich będzie można chwilowo zakończyć sakramentalnym: "i żyli długo i (względnie) szczęśliwie", będą musieli zjeść razem przysłowiową beczkę soli, sporo nauczyć się o swoich charakterach, dotkną dna, a potem się od niego odbić.
"Rodzina Połanieckich" to wcale nie bajka, i wcale nie romans (no, może najwyżej w 40%), ale bardziej historia o dojrzewaniu (człowieka na oko już dojrzałego, zarówno jeśli chodzi o wiek (35+) jak i doświadczenie życiowe), miłości (ale nie tylko tej romantycznej), pracy nad związkiem.
Mam wrażenie, że Sienkiewicz zaplanował tę książkę jako rodzaj poradnika, a może nawet kursu przedmałżeńskiego, głównie dla facetów. Świadczy o tym mnogość bohaterów drugoplanowych, dokonujących różnych wyborów życiowych, a potem borykającymi się z ich skutkami. Niejednokrotnie czytając widziałam w tle grożącego paluszkiem mistrza Sienkiewicza grzmiącego: "Nie idźcie tą drogą!". Nie jest to jednak prosta historyjka dydaktyczna. Nawet najczarniejszy charakter ma szansę na rehabilitację, gdy okaże trochę serca i odkryje drzemiące w sobie pokłady dobra.
Czy ta historia jest nadal aktualna - jak najbardziej. W dziedzinie uczuć, emocji a także stosunków międzyludzkich , tak naprawdę zmienia się nie tak wiele, jak nam się wydaje.
Aby nie wpaść w patos Sienkiewicz doprawił swoje danie sporą dawką humoru.
homeopatyczna próbka: pan Pławicki (ojciec Maryni, alter ego imć Zagłoby):
"w grzecznościach, jakie prawił pani Emilii zawadzał aż o mitologię, co było nawet pod pewnym względem usprawiedliwione, patrzył na nią bowiem jak satyr".
Lektura warta poznania bądź przypomnienia, ze względu na słuszną objętość powinna się spodobać tym, którzy lubią godzinami leżeć na plaży, bądź wędkarzom. Zamiast czekać na wieeelką rybę wpatrując się w spławik, lepiej jednym okiem czytać "Połanieckich":).